Haar ki Jeet Kahani PDF | हार की जीत std 8

5027 Views

Haar ki jeet summary, Haar ki jeet Story, Haar ki Jeet by sudarshan, Haar ki Jeet writer, Haar Ki Jeet summary in English, Haar Ki Jeet book, Haar Ki jeet in English, Haar ki Jeet PDF, Haar ki jeet Short Story, हार की जीत Question Answer, हार की जीत कहानी सुदर्शन, हार की जीत कक्षा 8, हार की जीत कहानी सुदर्शन, हार की जीत कक्षा 6, हार की जीत कहानी PDF, बाबा भारती की कहानी हार की जीत,

Haar ki Jeet | std 8 Hindi हार की जीत

बाबा भारती और डाकू खड़गसिंह

मां को अपने बेटे और किसान को अपने लहलहाते खेत देखकर जो आनंद आता है, वही आनंद बाबा भारती को अपना घोड़ा देखकर आता था. भगवद् भजन से जो समय बचता, वह घोड़े को अर्पण हो जाता. वह घोड़ा बड़ा सुंदर था, बड़ा बलवान. उसके जोड़ का घोड़ा सारे इलाक़े में न था. बाबा भारती उसे सुल्तान कहकर पुकारते, अपने हाथ से खरहरा करते, ख़ुद दाना खिलाते और देख-देखकर प्रसन्न होते थे.

उन्होंने रुपया, माल, असबाब, ज़मीन आदि अपना सब-कुछ छोड़ दिया था, यहां तक कि उन्हें नगर के जीवन से भी घृणा थी. अब गांव से बाहर एक छोटे-से मंदिर में रहते और भगवान का भजन करते थे. ‘मैं सुलतान के बिना नहीं रह सकूंगा,’ उन्हें ऐसी भ्रान्ति-सी हो गई थी. वे उसकी चाल पर लट्टू थे. कहते, ‘ऐसे चलता है जैसे मोर घटा को देखकर नाच रहा हो.’ जब तक संध्या समय सुल्तान पर चढ़कर आठ-दस मील का चक्कर न लगा लेते, उन्हें चैन न आता.

खड़गसिंह उस इलाक़े का प्रसिद्ध डाकू था. लोग उसका नाम सुनकर कांपते थे. होते-होते सुल्तान की कीर्ति उसके कानों तक भी पहुंची. उसका हृदय उसे देखने के लिए अधीर हो उठा. वह एक दिन दोपहर के समय बाबा भारती के पास पहुंचा और नमस्कार करके बैठ गया.

बाबा भारती ने पूछा,‘खड़गसिंह, क्या हाल है?’

खड़गसिंह ने सिर झुकाकर उत्तर दिया,‘आपकी दया है.’

‘कहो, इधर कैसे आ गए?’

‘सुल्तान की चाह खींच लाई.’

‘विचित्र जानवर है. देखोगे तो प्रसन्न हो जाओगे.’

‘मैंने भी बड़ी प्रशंसा सुनी है.’

‘उसकी चाल तुम्हारा मन मोह लेगी!’

‘कहते हैं देखने में भी बहुत सुंदर है.’

‘क्या कहना! जो उसे एक बार देख लेता है, उसके हृदय पर उसकी छवि अंकित हो जाती है.’

‘बहुत दिनों से अभिलाषा थी, आज उपस्थित हो सका हूं.’

बाबा भारती और खड़गसिंह अस्तबल में पहुंचे. बाबा ने घोड़ा दिखाया घमंड से, खड़गसिंह ने देखा आश्चर्य से. उसने सैकड़ों घोड़े देखे थे, परंतु ऐसा बांका घोड़ा उसकी आंखों से कभी न गुज़रा था. सोचने लगा, भाग्य की बात है. ऐसा घोड़ा खड़गसिंह के पास होना चाहिए था. इस साधु को ऐसी चीज़ों से क्या लाभ? कुछ देर तक आश्चर्य से चुपचाप खड़ा रहा. इसके पश्चात उसके हृदय में हलचल होने लगी.

बालकों की-सी अधीरता से बोला,‘परंतु बाबाजी, इसकी चाल न देखी तो क्या?’

दूसरे के मुख से सुल्तान की प्रशंसा सुनने के लिए उनका हृदय अधीर हो गया. घोड़े को खोलकर बाहर गए. घोड़ा वायु-वेग से उड़ने लगा. उसकी चाल को देखकर खड़गसिंह के हृदय पर सांप लोट गया. वह डाकू था और जो वस्तु उसे पसंद आ जाए उस पर वह अपना अधिकार समझता था. उसके पास बाहुबल था और आदमी भी. जाते-जाते उसने कहा,‘बाबाजी, मैं यह घोड़ा आपके पास न रहने दूंगा.’

बाबा भारती डर गए. अब उन्हें रात को नींद न आती. सारी रात अस्तबल की रखवाली में कटने लगी. प्रति क्षण खड़गसिंह का भय लगा रहता, परंतु कई मास बीत गए और वह न आया. यहां तक कि बाबा भारती कुछ असावधान हो गए और इस भय को स्वप्न के भय की नाईं मिथ्या समझने लगे.

संध्या का समय था. बाबा भारती सुल्तान की पीठ पर सवार होकर घूमने जा रहे थे. इस समय उनकी आंखों में चमक थी, मुख पर प्रसन्नता. कभी घोड़े के शरीर को देखते, कभी उसके रंग को और मन में फूले न समाते थे. सहसा एक ओर से आवाज़ आई,‘ओ बाबा, इस कंगले की सुनते जाना.’

आवाज़ में करुणा थी. बाबा ने घोड़े को रोक लिया. देखा, एक अपाहिज वृक्ष की छाया में पड़ा कराह रहा है. बोले,‘क्यों तुम्हें क्या कष्ट है?’
अपाहिज ने हाथ जोड़कर कहा,‘बाबा, मैं दुखियारा हूं. मुझ पर दया करो. रामावाला यहां से तीन मील है, मुझे वहां जाना है. घोड़े पर चढ़ा लो, परमात्मा भला करेगा.’

‘वहां तुम्हारा कौन है?’

‘दुर्गादत्त वैद्य का नाम आपने सुना होगा. मैं उनका सौतेला भाई हूं.’

बाबा भारती ने घोड़े से उतरकर अपाहिज को घोड़े पर सवार किया और स्वयं उसकी लगाम पकड़कर धीरे-धीरे चलने लगे. सहसा उन्हें एक झटका-सा लगा और लगाम हाथ से छूट गई. उनके आश्चर्य का ठिकाना न रहा, जब उन्होंने देखा कि अपाहिज घोड़े की पीठ पर तनकर बैठा है और घोड़े को दौड़ाए लिए जा रहा है. उनके मुख से भय, विस्मय और निराशा से मिली हुई चीख निकल गई. वह अपाहिज, डाकू खड़गसिंह था.

बाबा भारती कुछ देर तक चुप रहे और कुछ समय पश्चात कुछ निश्चय करके पूरे बल से चिल्लाकर बोले,‘ज़रा ठहर जाओ.’

खड़गसिंह ने यह आवाज़ सुनकर घोड़ा रोक लिया और उसकी गरदन पर हाथ फेरते हुए कहा,‘बाबाजी, यह घोड़ा अब न दूंगा.’

‘परंतु एक बात सुनते जाओ.’ खड़गसिंह ठहर गया.
बाबा भारती ने निकट जाकर उसकी ओर ऐसी आंखों से देखा जैसे बकरा कसाई की ओर देखता है और कहा,‘यह घोड़ा तुम्हारा हो चुका है. मैं तुमसे इसे वापस करने के लिए न कहूंगा. परंतु खड़गसिंह, केवल एक प्रार्थना करता हूं. इसे अस्वीकार न करना, नहीं तो मेरा दिल टूट जाएगा.’

‘बाबाजी, आज्ञा कीजिए. मैं आपका दास हूं, केवल घोड़ा न दूंगा.’

‘अब घोड़े का नाम न लो. मैं तुमसे इस विषय में कुछ न कहूंगा. मेरी प्रार्थना केवल यह है कि इस घटना को किसी के सामने प्रकट न करना.’

खड़गसिंह का मुंह आश्चर्य से खुला रह गया. उसे लगा था कि घोड़े को लेकर यहां से भागना पड़ेगा, परंतु बाबा भारती ने स्वयं उसे कहा कि इस घटना को किसी के सामने प्रकट न करना. इसका क्या अर्थ हो सकता है? खड़गसिंह ने बहुत सोचा, बहुत सिर मारा, परंतु कुछ समझ न सका. हारकर उसने अपनी आंखें बाबा भारती के मुख पर गड़ा दीं और पूछा,‘बाबाजी इसमें आपको क्या डर है?’

सुनकर बाबा भारती ने उत्तर दिया,‘लोगों को यदि इस घटना का पता चला तो वे दीन-दुखियों पर विश्वास न करेंगे.’ यह कहते-कहते उन्होंने सुल्तान की ओर से इस तरह मुंह मोड़ लिया जैसे उनका उससे कभी कोई संबंध ही नहीं रहा हो.

बाबा भारती चले गए. परंतु उनके शब्द खड़गसिंह के कानों में उसी प्रकार गूंज रहे थे. सोचता था, कैसे ऊंचे विचार हैं, कैसा पवित्र भाव है! उन्हें इस घोड़े से प्रेम था, इसे देखकर उनका मुख फूल की नाईं खिल जाता था. कहते थे,‘इसके बिना मैं रह न सकूंगा.’ इसकी रखवाली में वे कई रात सोए नहीं. भजन-भक्ति न कर रखवाली करते रहे. परंतु आज उनके मुख पर दुख की रेखा तक दिखाई न पड़ती थी. उन्हें केवल यह ख़्याल था कि कहीं लोग दीन-दुखियों पर विश्वास करना न छोड़ दें.

रात्रि के अंधकार में खड़गसिंह बाबा भारती के मंदिर पहुंचा. चारों ओर सन्नाटा था. आकाश में तारे टिमटिमा रहे थे. थोड़ी दूर पर गांवों के कुत्ते भौंक रहे थे. मंदिर के अंदर कोई शब्द सुनाई न देता था. खड़गसिंह सुल्तान की बाग पकड़े हुए था. वह धीरे-धीरे अस्तबल के फाटक पर पहुंचा. फाटक खुला पड़ा था. किसी समय वहां बाबा भारती स्वयं लाठी लेकर पहरा देते थे, परंतु आज उन्हें किसी चोरी, किसी डाके का भय न था.

खड़गसिंह ने आगे बढ़कर सुलतान को उसके स्थान पर बांध दिया और बाहर निकलकर सावधानी से फाटक बंद कर दिया. इस समय उसकी आंखों में नेकी के आंसू थे.

रात्रि का तीसरा पहर बीत चुका था. चौथा पहर आरंभ होते ही बाबा भारती ने अपनी कुटिया से बाहर निकल ठंडे जल से स्नान किया. उसके पश्चात्, इस प्रकार जैसे कोई स्वप्न में चल रहा हो, उनके पांव अस्तबल की ओर बढ़े. परंतु फाटक पर पहुंचकर उनको अपनी भूल प्रतीत हुई. साथ ही घोर निराशा ने पांव को मन-मन भर का भारी बना दिया. वे वहीं रुक गए.

घोड़े ने अपने स्वामी के पांवों की चाप को पहचान लिया और ज़ोर से हिनहिनाया. अब बाबा भारती आश्चर्य और प्रसन्नता से दौड़ते हुए अंदर घुसे और अपने प्यारे घोड़े के गले से लिपटकर इस प्रकार रोने लगे मानो कोई पिता बहुत दिन से बिछड़े हुए पुत्र से मिल रहा हो. बार-बार उसकी पीठ पर हाथ फेरते, बार-बार उसके मुंह पर थपकियां देते. फिर वे संतोष से बोले,‘अब कोई दीन-दुखियों से मुंह न मोड़ेगा.’

लेखक: सुदर्शन  

राजा का हिस्सा std 6 | राजा भोज की प्रेरणादायक कहानी

प्रेरणादायक कहानी – न्याय 

બાબા ભારતી અને ડાકુ ખડગસિંહ ની અનોખી વાર્તા

 માતાને પોતાનો પુત્ર જોઈને અને ખેડુતને પોતાનાં લહેરાતા ખેત૨ને જોઈને જે આનંદ આવે છે એવો જ આનંદ બાબા ભારતીને પોતાનો ઘોડો જોઈને આવતો. પ્રભુ ભજન માંથી જે સમય મળે તે સમય ઘોડા પાછળ વિતાવતા. તે ઘોડો ખુબ જ સુંદર અને બળવાન હતો. તેના જેવો ઘોડો આખા પંથકમાં મળવો મુશ્કેલ હતો. બાબા ભા૨તી ધોડાને સુલતાન કહીને બોલાવતા હતા. પોતાના હાથે જ સુલતાનની સેવા ચાકરી કરે, પંપાળે , વહાલ કરે સારામાં સારી દાણા-પાણીની વ્યવસ્થા કરે, ઘોડાને જોઈને ખુશખુશાલ રહે .

બાબા ભારતીએ ધન – દોલત , સંપત્તિ જમીન પોતાની તમામ વસ્તુ છોડી દીધી હતી , ગામ અને શહેરથી પણ તેઓ દૂ૨ રહેતા, સંસારની મોહ-માયા ત્યાગીને ગામથી દૂર એક નાનકડા મંદીરમાં રહેતા અને પ્રભુ ભજન કરીને સન્યાસીનું જીવન જીવતા.

“હુ સુલતાન વિના નહી જીવી શકુ.” એવું તે માનતા હતા જેમ વર્ષાૠતુમાં મોર નાચી ઉઠે એ રીતે ધોડાની ચાલ જોઈને નાચી ઉઠતા. દરરોજ સાંજના સમયે સુલતાન ૫૨ બેસીને પાંચ- છ માઈલનું ચકકર ન લગાવે ત્યા સુધી તેમને ચેન ન પડે. #અમર_કથાઓ

ખડગસિંહ આ પંથકનો ખુંખાર ડાકુ હુતો. લોકો તેના નામથી જ ધ્રુજતા હતા. ધીમે ધીમે સુલતાન ની ખ્યાતિ ખડગસિંહ નાં કાન સુધી પહોચી. તેનું હ્રદય સુલતાનને જોવા બેચેન બની ગયું

તે એક દિવસ બપોરના સમયે બાબાભારતી પાસે પહોચ્યો. અને નમસ્કાર કરીને બેઠો.

બાબાભારતી એ પુછયું “શું હાલચાલ છે ?”

ખડગસિંહ માથુ નમાવીને બોલ્યો : “આપની દયા છે.”

“આ બાજું કેમ આવવાનું થયું ? “

“સુલતાન ને જોવાની ઈચ્છા મને અહી ખેચી લાવી.”

“ખુબ જ વિચિત્ર પ્રાણી છે, જોઈને ખુશ થઈ જશે.”

“મે પણ ખુબ જ વખાણ સાંભળ્યા છે.”

“તેની ચાલ તારૂ મન મોહી લેશે.”

“કહે છે કે જોવામાં પણ ખુબ જ સુંદર છે ?”

“શુ કહેવું ! જે તેને એકવાર જુએ છે , તેના હૃદયમાં કાયમ માટે તેની છાપ છોડી દે છે.”

“ઘણા દિવસોથી સુલતાનને જોવાની ઈચ્છા હતી આજે આવી શક્યો છુ.”

બાબાભારતી અને ખડગસિંહ તબેલામાં પહોંચ્યા.

બાબાભારતી એ ગર્વથી ઘોડો બતાવ્યો. ખડગસિંહ આશ્ચર્યથી જોઈ રહ્યો. તેણે અનેક ઘોડા જોયા હતા. પણ આવો અદભુત ઘોડો જીંદગી માં ક્યારેય જોયો નહોતો. તે મનમાં વિચારવા લાગ્યો આવો ઘોડો ખડગસિંહ પાસે હોવો જોઈએ. આ સાધુને આવી વસ્તુનો શો લાભ ?

ઘણી વાર આશ્ચર્યથી તે ચુપચાપ જોઈ રહ્યો, તેના હ્રદયમાં હલચલ મચી ગઈ. પછી બાળકની જેવી અધિરતાથી બોલ્યો “બાબાજી અાની ચાલ ન જોઈ તો શું કામનું ?”

બીજાનાં મોઢે વખાણ સાંભળવા બાબાજીનું મન અધીર થઈ ગયુ ઘોડાને છોડીને બહાર લાવ્યા.

ઘોડો તો જાણે પવનના વેગમા ઉડવા લાગ્યો. આ જોઈને ખડગસિંહ બળીને રાખ થઈ ગયો. તે ડાકુ હતો અને જે વસ્તુ તેને પસંદ આવે તેને પોતાની સમજતો.

-જતા જતા બોલ્યો , “ બાબાજી આ ઘોડો હુ તમારી પાસે નહીં રહેવા દઉ “.. #અમર_કથાઓ

બાબા ભા૨તી આ વાત સાંભળીને ડરી ગયા , ચિંતામાં તેની ઉંઘ પણ હરામ થઈ ગઈ, હવે તેને હરવખત ખડગસિંહની બીક લાગતી, આખી રાત ઘોડાની રખેવાળી કરવા લાગ્યા.

અામ ઘણા મહિનાઓ વિતી ગયા , પણ ખડગસિહ ન આવ્યો. એટલે બાબા ભારતીનો ડર ઓછો થયો , તેઓ થોડા નિસ્ફીકર બન્યા.

એક વખત સાંજના સમયે સુલતાન પર સવાર થઈનો તેઓ ફરવા નિકળ્યા, ઘણા સમય પછી તેઓ આજે ખુશખુશાલ હતા,

એટલામાં રસ્તાની બાજુ માંથી અવાજ આવ્યો, “ઓ બાબા આ કંગાળની વાત સાંભળતા જાઓ.”
અવાજમાં કરુણતા હતી. બાબા ભારતીએ ઘોડો રોકીને જોયુ. એક અપંગ માણસ ઝાડની છાંયામાં બેસીને કણસતો હતો.

” કેમ ભાઇ તને શું દુઃખ છે ? “

અપંગ હાથ જોડીને બોલ્યો “બાબા હું ખુબ જ દુ:ખી છું. મારા પ૨ દયા કરો. ૨ામગઢ અહીથી ત્રણ માઈલ દૂર છે , મારે ત્યાં જવું છે, મને ધોડા પર લઈ લો, ભગવાન તમારૂં ભલું કરશે.”

“ત્યાં તારૂ કોણ છે ?”

“દુર્ગાદત વૈદ્યનું નામ તો સાંભળ્યું હશે, તે મારા દૂરના ભાઈ થાય છે.”

બાબા ભારતી એ ઘોડા પરથી ઉતરીને અપંગને બેસાડયો અને પોતે લગામ ઝાલીને ચાલવા લાગ્યા. અચાનક એક ઝટકા સાથે લગામ હાથમાંથી છૂટી ગઈ તેને નવાઈ લાગી . જોયુ તો પેલો અપંગ ઘોડાને દોડાવીને લઈ જતો હતો.
બાબા ભારતીનાં મોઢામાથી ભય , આશ્ચર્ય અને નિરાશાયુક્ત એક ચીસ નિકળી ગઈ.

હા…..હા…..હા…. નાં અવાજથી વાતાવરણ ગુંજી ઉઠ્યુ.

તે અપંગ જ ડાકુ ખડગસિંહ હતો. બાબા ભારતી આ ધટનાથી થોડા સ્વસ્થ થયા અને જોરથી સાદ પાડ્યો – ” ખડગસિંહ થોડી વાર ઉભો ૨હે “

ખડગસિંહ અવાજ સાંભળીને ઉભો રહયો , અને ઘોડાની ડોક પર પ્રેમથી હાથ ફેરવતા બોલ્યો “બાબાજી ઘોડો હવે નહી આપુ”

“પણ એક વાત સાંભળતો જા” ખડગસિંહ ઉભો રહ્યો.

બાબાભારતી પાસે પહોચ્યા અને કહયું “ આ ઘોડો તારો થઈ ગયો છે , હુ તેને પાછો નહી માંગુ , પણ ખડગસિંહ હું તને એક પ્રાર્થના કરૂ છુ , તેનો અસ્વીકાર ન કરતો નહી તો મારૂ દિલ તુટી જશે.”

“બાબાજી આજ્ઞા કરો , હું તમારો દાસ છું. માત્ર ઘોડો નહી આપુ “

“હવે ઘોડાનું નામ ન લે , હું તેના વિશે એક શબ્દ નહી કહું , પણ મારી પ્રાર્થના ફક્ત એટલી જ છે કે આ ઘટના તું કોઈને કહેતો નહી ”

ખડગસિંહ આશ્ચર્યથી જોઈ રહ્યો , તેને લાગતુ હતુ કે મારે ઘોડો લઈને ભાગવુ પડશે, પરંતુ બાબા ભા૨તીએ પોતે જ આ ઘટના કોઈની સામે રજૂ કરવાની ના પાડી , આનુ શુ કારણ હોય ? , ખડગસિંહે ઘણુ વિચાર્યું , માથુ ખંજ્વાળ્યું , પણ કાઈ સમજાયું નહી , એટલે છેવટે બાબાભારતીને પુછ્યું ” બાબાજી અેમાં તમને શેનો ડર છે ?”

સાંભળીને બાબાભારતીએ જવાબ આપ્યો ” લોકોને જો આ ઘટનાની જાણ થશે તો કોઈ દીન-દુ:ખીયા , અને અપંગ માણસો પર વિશ્વાસ નહી કરે ” આટલું કહીને તેમણે સુલતાન તરફથી એવી રીતે મોઢુ ફેરવી લીધુ કે જાણે સુલતાન સાથે એનો ક્યારેય કોઈ સંબંધ જ નહોતો.

બાબા ભા૨તી ચાલ્યા ગયા , પરંતુ તેના શબ્દો ખડગસિંહના કાનોમાં હજી ગુંજી ૨હ્યા હતા.

ખડગસિંહ વિચારવા લાગ્યો , કેટલા ઉંચા વિચા૨ છે , કેટલો પવિત્ર ભાવ છે. તેને ઘોડા સાથે પ્રેમ હતો, ઘોડાને જોઈને બાબાનું મુખ ફુલની જેમ ખીલી ઉઠતું , કહેતા હતા કે “હું સુલતાન વગર જીવી નહી શકું” ઘોડાની ૨ખેવાળી કરવા માટે તેઓ કેટલીય રાત સુતા નહી , ભજન – ભકિત ન કરી માત્ર ઘોડાની રખેવાળી માટે , પરંતુ આજે તેના મોઢા પર દુઃખની એક રેખા પણ ન દેખાઈ , તેને માત્ર વિચાર આવ્યો કે ” ક્યાંક લોકો દીન – દુઃખીયા પર વિશ્વાસ કરવાનુ ન છોડી દે” આવા મનુષ્ય એ મનુષ્ય નહી પણ દેવતા છે. #અમર_કથાઓ

રાત્રિના અંધકારમાં ખડકસિંહ બાબાભારતીના મંદીરે પહોચ્યો, ચારે બાજુ સુનકાર હતો, આકાશમાં તારા ટમટમતા હતા , દૂર ગામમાં કુતરા ભસી રહ્યા હતા , મંદિ૨ની અંદર પણ નિરવ શાંતિ હતી.
ખડગસિંહ સુલતાનને દોરીને ધીમે ધીમે તબેલાના ઝાંપા સુધી પહોચ્યો. ઝાંપો ખુલ્લો જ હતો. અગાઉ બાબા ભારતી પોતે લાઠી લઈને ત્યા પહેરો ભરતા, પણ આજે હવે તેને કોઈ ચોર કે ડાકુનો ભય નહોતો.

ખડગસિંહે આગળ વધીને સુલતાનને તેની જગ્યા પર બાંધી દીધો અને બહાર નિકળીને સાવધાનીથી ઝાંપો બંધ કરી દીધો. આ સમયે તેની આંખમાં પ્રામાણિકતાનાં આંસુ ચમકી રહ્યા હતા. Gujarati varta

રાત્રિના ત્રણ પહોર પુરા થયા, ચોથો પહોર શરૂ થતા જ બાબા ભારતી પોતાની કૂટી૨માંથી બહા૨ નિકળ્યા, ઠંડા પાણીથી સ્નાન કર્યું અને પછી જાણે કે કોઈ સ્વપ્નમાં ચાલતા હોય તેમ તેના પગ સુલતાનના તબેલા તરફ આગળ વધ્યા. પરંતુ ઝાંપા સુધી પહોંચતા જ એને યાદ આવ્યું , પોતાની ભુલ સમજાઈ , અને ધો૨ નિરાશાથી પગ જાણે કે ધરતી સાથે જડાઈ ગયા. Kahaniya
ત્યાંજ ઘોડાએ પોતાના સ્વામીના પગલાનો અવાજ સાંભળ્યો , અને જોરથી હણહણાટી કરી.

આ સાંભળીને બાબાભારતી આશ્ચર્ય અને આનંદથી દોડીને અંદ૨ પહોચ્યા. અને તેના વહાલા સુલતાનને ગળે લગાડીને રડવા લાગ્યા , જાણે કે વર્ષોથી ખોવાયેલો તેનો પુત્ર પાછો મળ્યો. #અમર_કથાઓ

બાબા ભારતીનાં આંસુ જમીન પર પડયા, જ્યા હમણા થોડી વાર પહેલા જ ખડગસિંહના આંસુ પડયા હતા.

બાબા વહાલથી સુલતાનની પીઠ પર હાથ ફેરવતા સંતોષથી બોલ્યા “હવે કોઈ દીન – દુઃખીયાથી મોઢુ નહી ફેરવે. ” (Copy કરવાની મનાઇ છે. અહીથી 👇 share કરી શકો છો.)

✍સુદર્શન.(હિન્દી) Har ki jeet – std 6 માં ભણવામાં આવે છે.

• ગુજરાતીમા ભાવાનુવાદ & ટાઇપિંગ
  Kalpesh Dabhi

हार की जीत कहानी के पात्र,

हार की जीत कहानी की समीक्षा कीजिए,

हार की जीत कहानी का कथानक,

हार की जीत किसकी कहानी है?,

हार की जीत कहानी का उद्देश्य क्या है?

हार की जीत कहानी में घोड़े का नाम क्या है?

हार की जीत से हमें क्या सीख मिलती है?

हार जीत कविता में मशक वाले की क्या भूमिका है?

हार जीत शीर्षक कविता में किसको नहीं पता कि कितने सैनिक गए थे और कितने?

हार जीत कविता में मशकवाले की क्या भूमिका?

मैं हार जीत टीवी शो कहां देख सकता हूं?